حرف آخر ...تا همیشه!
در همین لحظه دلم میخواهد و نه آن چیز که آن تکه دل یخ زده ام سر سرمای زمستانی آن سال پر از دغدغه و دود بخواست. که همه می دانند دل من در آن روز خودنویسی می خواست که نویسد بر بام وای از درد دل سوخته و خون روان که چرا هیچ کسی هیچ نپرسید که ای دلبرک خسته ترین تو کجایی و دل همسفرانت به کجا می نگرد. همه در صف بودند ولی آن لحظه دلم نه تفنگی میخواست ، نه لباسی خاکی دل من در پی آن دود و دغل همه جا گشت که یابد جوهر همه او را گفتند تو و آن فکر پلیدت را رنگ قرمز شاید. که شود پاک و پاک خودنویسم خشکید تا به امروز که دیگر دودی بر نخیزد از بام وهمه رنگ و دغل هاست که ماندست به جا بر ته لوله رنگین قلم هایی چند. که بگویند به من همه روشنفکریم ولی اینبار فقط این دل من پی یارانی بود که بپوشند به پا و نگیرند به دست پوتین وسنگ و تفنگ نه برای کشتن نه برای رفتن که برای ماندن و میان غربت و سیاهی مردن... کسی این بار نپرسید ز من که دلت می خواهد این همه سنگ و تفنگ و لگد هایی چند؟ خودنویسم بود که این بار نوشت دل من دل میخواست ولی این بار فقط خونش را به ته لوله جوهر دادند. ********* با تغییر یا بی تغییر دیگر اینجا را به بایگانی تاریخ خواهم سپرد. از ما که گذشت به "دیگران" بگویید پایان انتظار* چیست! تا همیشه منتظر* باش....رهایی پایان خوش درد است و مبارزه هیچ گاه پایان نمی پذیرد. مبارزه ای به قیمت انتظار* خدا نگهدار پی نوشت: یاشار و عابد هم آزاد شدند. 
می ترسم!....پس خداحافظ
ترس
برای اولین بار
تو تمام عمرم
تمام وجودمو پر کرده.
روزای بد
که می گفتم،
داره میاد.
تو
عقیده
حقیقت
انگار نمیشه با اینا تشکیل خط داد.
شایدم من بلد نیستم.
درست وقتی که همه چیز خوب بود
بدی آروم آروم خودشو چپوند وسط دنیای من
اگه حقیقت یه چیز دیگه باشه
هممون مقصریم
حتی تو که ضریب دو ترس و دلهره من محسوب میشی.
شاید دنیا یه چیز دیگس
شایدم یه جای دیگه
شایدم من نمی فهمم
از دیشب رفتم تو زندان وجودم...تا به نتیجه نرسم نمیام بیرون.
دوست داری منتظر* بمونی تو هم؟
بمون
شاید فردا
شاید ماه بعد
شاید هم سال بعد
شاید هم...
شکار حقیقت دیر و زود داره ولی....
منتظر*م بمون...
چون باید برگردم!